မေး ။ ....... မြန်မာနဲ့ပတ်သက်လို့ အကော်ငးဆုံး ကြည့်လို့ရတဲ့ အမြင်က ဘာပါလဲ။ ဒီဆယ်စုနှစ်တွေထဲ အပြောင်းအလဲတွေ ဖြစ်လာနိုင်တယ်လို့ ထင်သလား။
လီကွမ်းယူ ။ ..... တော်လှန်ရေးတစ်ခုခုတော့ဖြစ်မှ အပြောင်းအလဲဖြစ်မှာ။ တော်လှန်ရေးဆိုတာ စိတ်ဓာတ်အသိဉာဏ်နဲ့တော်လှန်ရေး၊ အကြမ်းဖက်တော်လှန်ရေး နှစ်မျိုးစလုံး ဖြး်နိုင်တယ်။ လက်ရှိခေါင်းဆောင်က ဘယ်လောက်ကြာကြာနေနိုင်မှာလဲ။
နောက်တက်လာမယ့် ခေါင်းဆောင်ကရော ဘယ်လောက်ခံမှာလဲ။ ဒီကိစ္စက လူငယ်စစ်ဗိုလ်တွေဆီရောက်သွားမှာ။ သူတို့က အထီးကျန်နေတယ်။ ထိုင်း တိုးတက်တာကို လှမ်းမြင်နေရတယ်။ လူကြီးတွေက ချမ်းသာပြီးရင်း ချမ်းသာ၊ နိုင်ငံက မွဲပြီးရင်း မွဲ၊ အရည်အသွေးမမီတဲ့ ဒေါက်တောတွေ၊ ဆေးမရှိတဲ့ ဆေးရုံတွေ၊ မစွံတဲ့ ပညာရေး၊ ဘယ်သူက ကိုယ့်နိုင်ငံကို ဒီလို မြင်ချင်မှာလဲ။
သူတို့ဦးနှောက်နည်းနည်းရှိမယ်ဆိုရင်တောင်မှ တံခါးဖွင့်ရမှာပဲ။ တံခါးဖွင့်လိုက်ရင် လူထုကို ပညာသင်ရေးရတော့မယ်။ လောလောဆယ်တော့ ဒီလိုလုပ်မယ် (ဖွင့်ပေးလိမ့်မယ်) လို့ငါတော့ မမြင်မိသေးဘူး။
ငါကိုယ်တိုင် လက်မြှောက်ထားရတာ။ အမေရိကန်အရာရှိတွေ ရောက်ရောက်လာတိုင်း လူငယ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးတွေနဲ့ စကားပြောပါလို့ ငါ့ကို တောင်းဆိုနေကြတယ်။ ငါ ခင်ညွန့် နဲ့စကားပြောတယ်။ သူတို့အထဲမှာ သူက ခေါင်းအကောင်းဆုံး။ ထောက်လှမ်းရေး အကြီးအကဲ။ အင်ဒိုနီးရှားနည်းအတိုင်း ကျင့်သုံးဖို့ ငါနားချခဲ့ဖူးတယ်။ မင်းရဲ့ စစ်ဝတ်စုံကို ချွတ်၊ အရပ်သားလုပ်၊ ခေါင်းဆောင်ရွေးပြီး ရွေးကောက်ပွဲဝင်ပြိုင်ပါလို့ ငါပြောတဲ့ လမ်းစဉ်ကို သူတို့ စလိုက်နေကြပြီ။ ခဏနေတော့ ဆူဟာတိုက ပြုတ်ပါလေရော၊ သူတို့ကပြောတယ် ငါ့အကြံက မကောင်းတဲ့ အကြံဉာဏ်ကြီးတဲ့။ မြန်မာပြည်အကြောင်း ငါ့ကို ဆက်မမေးနဲ့တော့။ ငါဘဝထဲကနေ သူတို့ကို ထုတ်ပယ်လိုက်ပြီးပြီ။
No comments:
Post a Comment